MUSA KERİM KARAKAŞ

ANA

Şu yalnızlığın pençesinde kıvranırken
Dudağımda bir hece ana der gibi
Rampalara vuran yüreğim
Sanki sesini duyar gibi

Kucağından atıldım gurbet ile
Bülbül olup konamadım bir güle
Kaptırdım Kendimi acı bir yele
Şefkat rüzgarına haretim ana

Dal olur yaprak olurdun üzerime
Sevgi olur akardın bedenime
Adını ilmik ilmik yüreğime
Yazan dillerini özledim ana

Bir köşede yığılıp kalmışım
Bir gonca olmadan sasarıp solmuşum
Hasretinle dolup dolup taşmışım
Meltem gibi rüzgarına hasretim ana

Biliyorsun ana ben hiç gülmedim
Senden başka dost görmedim
Ana dedim başka birşey demedim
O Gülen gözlerini özledim ana

Yollar karanlığa götürür oldu
Bu yaşta saçlarıma aklar doldu
Ellerim duayla yakarışla doldu
Dualarını özledim ana

(2004)


Musa Kerim Karakaş

Bu şiir toplam 552 kez okundu.
1.11.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı