Zafer Alaftargil

İlk Acı

Özür yetmez bilirsin
Kan kusturan çilelere
Güneş uğrar mı dersin
Sensiz geçen gecelere

Zehrine müptelayım aşkının
Özlemini kaldırmaz duygular
Çaresizlik türevi sancının
Harfini haykırtmaz korkular

Lanet fışkırır gönüllerden
Ayrılık heceleyen zamana
Aşk sıyrılır kalplerden
Gözlerinde dönüşür hüsrana

Erkeği ağlatmayan gurur
Dökülür damla damla toprağa
Geceler sensizlikten dem vurur
Gönlüm sitem eder yalnızlığa

Mevsimler ölüme götürür
Bin bir renge alışamadan
Aşkın ateşini toprak söndürür
Mutlulukla tanışamadan

Nilüferler kadar ıslağım
Ilık nisan yağmurlarında
Deve dikenlerinden yastığım
Uykusuzum, her gecenin sabahında

Ecelden korkum olmaz
Sonunda vuslat varsa
İstesen yüreğim solmaz
Üstüne karlar da yağsa


Baharlara hasretim
Kara kışında ikliminin
Bir umuda endeksliyim
Anlamsız bakışında sevgilinin

İnat düğümlenir boğazıma
Ağlamaklı hıçkırıklara inat
Yıldızlar tüner enkazıma
Saçlarında yoğunlaşınca kainat

Okur yazar değil gönlüm
Ben acemi ozan, kalem tercüman
Yazmaya yetmez gücüm
Ama ismin dilimde her zaman

Gonca değil artık sevdam
Çok zaman oldu açalı
Şimdi istesem de kurutamam
Beklemek zorundasın hazanı

Leşimden çıkmaz bir damla kan
Hepsini gözlerimden akıttım
Ruh değil bedenimden çıkan
Onu da aşkınla erittin

Utancım dağlar kadar
Seni Seviyorum diyemez
Yalnız bir sorun var
Söylemeden ölemem...
18/02/02-03: 30
zafer

Bu şiir toplam 542 kez okundu.
22.07.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı