Zafer Alaftargil

İsimsiz

Ufka demir attı, hayalinle güneş
Gözyaşlarımdır oluklardan dökülen
Canlanır bağrımda çürüyen leş
Bilmem ki nedir ümitleri öldüren

Camları mı yakar yoksa yüreğini mi
Gözlerimde can çekişen ışıklar
Boşuna didikleyip durma bedenimi
Seni benden ancak ölüm ayıklar

Sözler hep üçüncü kişiye gidiyor
Ne sana ne de bana mesaj yok
Başladığı yerde hayat bitiyor
Azrail ölüme senden fazla tok

Hüzünleri söndürecek deniz bulunmuyor
Gülüşünün fırtınalı coğrafyasında
Bil ki hiçbir hasret avunmuyor
Cenazeye gelen çelengin papatyasında.
02/10/2002-Çarşamba

Bu şiir toplam 766 kez okundu.
22.07.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı