haşim ayan

seyr-ü feryadım

Yüzümde artık eski gülümsemem yok
Yalnız kalmışım onca insan arasında
acaba diyorum ölümmü yaklaşıyor ne
gafil avlanmışım sevgi denen şey´e

belki kitabi cümleler getirecek sonumu
belkide senden gelecek bir sarf-ı nazar
biliyordum zaten öteden beri
bana hiçde yaramadı aşkın rahle-i tedrisi

güneş yavaşça batar ayda yavaşça
yavaşça batan her büyük şey gibi batıyorum
tarifi hacetsiz ve imkansız korkularım var daha
ya son anımda yanımda kağıt kalem olmazsa

hayat tutunmaya çalıştığım dallar ellerimi kesti
bende bırakmak zorunda kaldım hepsini
aşağı doğru kendi süratimle düşerken
kanayan ellirimi benden başka kimse görmedi
haşim ayan

Bu şiir toplam 470 kez okundu.
15.05.2011 11:22:22

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı