Tuuba Tuuba (tuuba:))

HÜZNÜN HÜKMÜ

Bir gül soluyor hüznün hükmüyle
Bir gül can veriyor hüznün esaretinde...
Ağlıyor her gece,
Her gün biraz daha solup sararıyor,
Her an içinden bir can gidiyor.
Ne göz yaşları diniyor,
Ne de dönüp göz yaşlarını bir silen oluyor...
Gül ağlıyor,
Düşen her bir göz yaşı bir umman oluyor,
Toprağa değip yine gülü yakıyor...
Olan yine güle oluyor,
Yanan, kavrulan yine gül oluyor...
Gül solmaya mecbur,
Ne yaparsa yapsın solacak biliyor
Ama bildiği bir şey daha var gülün
Ona umut veren,
O sararıp solarken içine su serpen birşey
Birgün yeniden açacağı
Yine yemyeşil boy verip
Bir tomurcuk olup can bulacağı.
Varsın hüzün hüküm sürsün gülün gönlünde,
Varsın kırsın rüzgar dalını budağını...
Varsın mutluluk sadece bi terennüm olsun gülün dilinde..
Gönlünde hüzün, dalında rüzgar, dilinde dinmeyen mutluluk terennümü
Gül ağlıyor...
Ama biliyor birgün bülbülün şarkısıyla uyanacağı bir rüyada olduğunu...

Bu şiir toplam 564 kez okundu.
25.05.2010 15:55:21

• Yorumlar
• Yorum Yaz