İsmail Cica

sobe gölgeme

yalnız sanardım kendimi
aklıma geliverdi gölgem ben ve gölgem
bir de yalnız gelirsin dünyaya derler
ikizim mi bu gölgem benim o da değil

es kaza tut elimden desem kaçar hemde uzattığım kadar
robotum benim sanki bakarsam bakar kaçarsam arkamda ha
muhatabım da değil bir avanak ki sorma
yalnız değil canlılar bence anlayan anlar

ellerim şakşaklar bu halime bense çılgınım sevinçten
neden mi yalnızlık yaratana mahsusta ondan
her şey aydınlığa bağlı ışıkta kalalım ışık içinde
yalnız karanlıkta yoklaşır gölgem diğerlerininkini bilemem
kaybolunca ben de derim ki her yanım sobe tabiî ki gölgeme

içim dışım bilhassa beynim aydınlık içinde olsun isterim
bazen izinvermez önümü gölgelemeye gölgem de aydındır benim
arkama düş dersem evet anlamında munisce eh pekâla der
içimdeki ışık isterim ki daha da şavklansın öteki alemde

kimler gelmiş kimler gitmiş bir bakıver dön de geriye
gelenler gölgeleriyle gidenler gölgesiz gölge deyip geçme
şu önümüzdeki seçimlerde belki de gölgeler de seçilecekler mi dersiniz
necip Türk milleti için sakin ve yararlı geçsin de budur dileğimiz.
27.03.11.SEFERİHİSAR.İZMİR.İsmail Cica

Bu şiir toplam 473 kez okundu.
2.06.2011 13:40:21

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı