Fedai Güven

Üşümedim de bana

Üşüyordun be gülüm
Gülyaprağın da çiğ...
Kirpiklerinde kırağı...
Dona kaldın erken,
Cemreler düşmedi dahâ.

Yüreğin kor kalır bakışlarında
Miden bulanır, başın döner
Ne haddine serhoşluk senin?

Kim düşünür Seni, kim üzülür?
Benim üzülmem kadar?
Masumca yıkılır duygular,
Ten'ini koklamışsa bahar
Hâzan yaprakları kururken,
Sen de bitersin be gülüm.

Avutmaz beni yokluğun
Bitmez tükenişler de umut,
Gelmeyen son bekleyişler.

Sahipsiz mezarlar da,
Okunur sanma fatihâlar
Kimsesizlik kol gezerken.
Bozulmaz büyü muskalarlâ
Üflemekle azalmaz acılar.

Geçip giden sevdalara inat
Karlar yağar üstüne,
Erir saçaklar da buz,
Hangi göz değmişse tene,
Bahtındır kalır her dem.
Taze yaradır gün kanar
Üşütürsün be gülüm.

Sallanan bir koltukta,
Bildiğini okur zaman
Kaybettiysen bir lâdesle,
Bitmiştir Sana yaşam.
Musallâhta yatarken Sen...
Üşümedim de bana
De ki gülüm... üşümedim
Bileyim ki güzel ölüm.

Bu şiir toplam 650 kez okundu.
12.08.2011 21:38:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı