Emre Cengiz

İSTASYONDA BİR ADAM

İstasyonda bir adam öyle mahur,
yağmur yağıyor insanlar duldada,
hava ayaz rüzgar insanın yüzünü kesiyor
oysa öyle umarsız, ortada
cigarasını yakmaya çalışıyor
elleri titrek kibritide sönüyor
kimbilir kaç ateşte yalazlanmış
gözlerinden geçiyor o savaş günleri
gece pusuları, namluya sürülen mermiler
ve düşen tetikler ve onların düşürdüğü yiğitler,
her canda bin can gitmiş içinden,
İstasyonda bir adam öyle mahur,
yağmur yağıyor saçları ıslanmış
pardesüsüne damlıyor suları,
derin bir ahh çekiyor
belliki bir sevdanın hatırası burktu içini,
o başıörtülü genç kız
öğrenci yurdunda tanışmışlar
sevmenin zor olduğu günlerde
eylül bitirmiş bu hikayeyide,
tutuklandığı gün aldığı gül,
kurumuş iç cebinde
bir daha verilmiyecek sahibine,
bazen rüyalarda
bazende hatıralarda buluşuyorlar
birbirlerinden habersizce,
istasyonda bir adam öyle mahur,
yağmur yağıyor ansızın öksürüyor
ciğerlerini sarıyor o sancı
cezaevinden getirdiği hatırası,
yıllar sonra gelmiş şehre,
sokaklarını gezmiş
hainlerle vuruştuğu sokaklarını,
ne silah ne siren sesi kalmış gecelerinde şehrin,
nede barikatlı, bildirili, pankartlı bulvarları,
nede yazdığı büyük sözleri taşıyan duvarları,
sebeb kalmamış kalmaya,
bundan sonrası
yakamozunda yürümeye çalışmak o günlerin
oysa burda tanımıştı önkuzuyu, duracığı, kerseyi
burda bilmişti yürek yüreğe vermeyi
ve burda tatmıştı ilk kurşun seseni ilk sevdayı,
istasyonda bir adam öyle mahur,
yağmur yağıyor ve kampanada çalıyor,
malihülyasını bırakıp trene yürüyor,
yakamozda yürümek ona yetmiyor..

Bu şiir toplam 497 kez okundu.
30.08.2011 01:23:03

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı