YALÇIN GÜLER (aydınlıkukala)

tutmaklar üstüne biyografik bir yaşam hikayesi

Dola kollarını,
Dolanmak denen esarete mahkum bedenime.
Ruhumun yalvarışlarıyla çağırdığım hayalin
Dola kollarını .

Ötede boynu bükük duran çocuklar gibi,
Anne derken yağmurları ıslatan çocuklar gibi,
Köşedeki çeşme gibi,
Dua gibi,
Dola kollarını sevgili.

Isıt,
Küfrün rahmetiyle susamış beni.
Beni,
Bütün asırlarda artık olan beni.
Hayaline tutulmuş gençliğin rüzgârı gibi,
İnsan çehresiyle sınanmış beni.

Ağlamaklı bak isterdim,
Göğe uzayan eller gibi.

Tutabilseydin …
Sana binlerce yıldır uzanan ellerimi,
Boş mezarlarda unutulan ellerimi,
Zaman dişlilerini kırmaya yetmeyen ellerimi,
Sayarken zamanın içimde yarattığı gölgelerini,
Camların buğusunda solan ellerimi…

Gör!
Sesinden bir mabed yarattım.
Ayrılığa senden ucu yanık resimler kattım.
Başka fotoğrafı olur mu çaresizliğin,
Her ayrılıkta kılları üşüyen ellerimin.

Bu şiir toplam 655 kez okundu.
12.07.2007 15:17:07

• Yorumlar
• Yorum Yaz