hazım emir

YAĞMUR GELİNİ

Ulu bir ahlât ağacıydı benim çocukluğum,
Tek ben vardım, ovanın ortasında
Dallarıma yuva kurardı tarla kuşları,

Ulu bir ahlât ağacıydı benim çocukluğum,
Kara trenler geçerdi uzağımdan,
İçinde gurbet türküleri çalınan, kapkara dumanlar savurarak,

Çıkrıklı bir kuyuydu benim çocukluğum,
Buz gibi sularım vardı,
Yalnız başınaydım, Ovanın ortasında.
Her vakit, öğlenin sıcağında,
Çıngırak sesleri dolardı dört bi yanımda,
Çobanların el izleri durur hala çıkrığımda.

Çıkrıklı bir kuyuydu benim çocukluğum,
Asılı kaldı bakışları derinliklerimde yeşil gözlü masum kızların,

Kırık leblebiydi, keçiboynuzuydu, kara üzümdü benim çocukluğum,
Yün kırığı, naylon eskisi, paslı bir demir parçasıydı.

Kuzu melemesiydi benim çocukluğum,
Kavruktu yanaklarım, tozluydu ayaklarım,
Çatlaktı ellerim soğuk sudan, çamurdan,
Çoban değneğiydi benim çocukluğum.

Çakmak taşıydı, ağustos sıcağıydı benim çocukluğum,
Arpa samanıyla yoğrulmuştu bedenim,

Yağmur geliniydi benim çocukluğum,
Yüzerlik otundan gelinliğim,
Sırılsıklam olurdu bedenim,
Her bahar,
Yağmurlar yağmadığında.

Hazım EMİR

Bu şiir toplam 510 kez okundu.
3.11.2011 10:38:07

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı