alpay uzal (güzelgözlüm)

******* Unutmuşken kendimi******

yokuluğunda yaşıyorum herşeyi
sanki hayatı yeniden öğreniyorum
yalnız kalmayı,avunmayı,ağlamayı
sanki yeniden tadıyorum
aşkı sevdayı...

hiç bilmezdim ayrılık bu kadar zor
hissettmezdim bir parçamın bu kadar eksik oldğunu
sabah güneş doğar akşam batardı umursamazdım
şimdi sensiz doğan, sensiz batan güneşin anlamını artık biliyorum
ve biliyorum ki artık çaresizlik nedir.

yüzüm düştü, gözlerimden doğan sellerde akıp gitti öylece,
ve nerde dökülecek umutsuz yüzüm, artık bilmiyorum
çaresizliğim isyanım bir sana artık birde kendime
isyan etmek günahsa çaresiz koymakta günahmıdır, bilmiyorum.

akşmlarım kararmazdı sanki, bu kadar olmazdı karanlık
umut bahçem yemyeşil, hayallerim masmavi idi
bir sende anladım hayatın asılında ne olduğunu
ve aslında hayatın hangi renklere tabii olduğunu
madem gidecektin uzaklara böyle ansızın
anlayamadım bir türlü, neden beni bulduğunu...

uzaktan çok mu masum göründü yüzüm
hiç derdi yokmu sandın sen beni
oysa be...nnn
içimde zorda olsa kapanmış yaralar
aklımda silinmeye yüz tutturduğum anılarımla
öyle bir köşede bekliyordum.
seni değil, yeni bir sevdayı hiç değil
ben kimsenin beklemek istemediği
ama sonunda kavuştuğu ölümü bekliyordum.

herşeyi unutmuştum yaşamak,sevmek,gülmek ağlamayı bile
unutmuştum anla,anla işte
unutmuştum ben, kendimi bile...

Bu şiir toplam 443 kez okundu.
15.09.2010 20:30:56

• Yorumlar
• Yorum Yaz