Enver Özçağlayan

SARMAŞIK

Bir sarmaşık dalıydı ömrümü yağmalayan
Dalları yaprakları, gönlümün safâsıydı
O vardı sevgisiyle ruhumu sarmalayan
Kervan geçmez çölümün kalan tek vahasıydı.

Tıknefes günlerimin çamlıbel soluğuydu
Gün olur fırtınalar eserdi gözlerinde
Azgın yangınlarımın buz akan oluğuydu
Nedir ki gizli derdi? Bilemedim derinde.

Bir solsa, bin açardı gülüşünde neşeyle
Yeni dallar verirdi çevresini saracak
Bazan nazla salınır, bakardı da işveyle
Nice dünler yaşadık asra iz bırakacak.

Sonunda hazan vurdu, soldu can sarmaşığım
Dallarından ruhuma bitmez ah-ü zâr saldı
Güneşim söndü sanki, karardı son ışığım
Yeryüzü zındanında bir garip mezar kaldı...

29.12.2012 Fatih-İST.








Enver Özçağlayan

Bu şiir toplam 511 kez okundu.
22.02.2013 13:15:04

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı