Ümit Zafer Bağcı

AŞK-I GÜL

Bir güle vuruldum ben,bir kırmızı güle.
Gülüp geçti bülbül,gülü sevmek senin ne haddine.
Ne ezgiler yağdırdım ben uğruna,
Ne çileler çektim bir buram kokusuna,
Kanımı verdim renginin son damlasına,
Gül dönüp bakmadı bile.
İzin dahi vermedi o huzur dolu kokusunu içime çekmeme.
Hiç boşuna umutlanma ey Mecnun,gömdüm ben bu aşkı kalbime.
Beni bile aldırmayan gül senin neyine.
Hiç aldırmadım bile bülbülü,
Gülün aşkı kör etmişti gözümü,
Güzel bir sesim olmasa bile bir güle vuruldum ben.
Gülün aşkı acıtırmış insanın canını,
Batırırmış dikenlerini sevdiğinin kalbine,
Kor ateşten gömlek giydirirmiş değer verdiğine,
Sonra yanar dururmuş Mecnun kendi kendine.
Varsın batırsın,kanatsın yüreğmi.
Acıyla dolsun bütün bedenim.
Yeterki,yeterki gül benim olsun.
Yeterki bir kere çekeyim o huzur dolu kokusunu içime.
Sonra sıkarım ben göğsüme kör bir kurşun,
Ölürüm uğrunda hiç korkmadan,
Benimde kanım bir güle hayat verir artık,
Bir gülde benim için açar mezarlıkta,
Bir gülde benim için kokar kara toprakta.
Ümit Zafer Bağcı

Bu şiir toplam 574 kez okundu.
23.02.2013 12:27:20

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı