Mesut İlkay Yanık

Sussam Artık Yazmasam

Bana her gün yeni şeyler öğretende sensin,
Bildikleri mi unutturan da…
Karanlıklar içinde, yol gösteren de sensin,
Işık kaynağım umut “Kuran” da.

Bu zorlu yokuşta derdi yükleyen de sensin,
Çık deyince düze çıkaran da.
Evvel, ahir, sonsuz, bilinmeyende sensin,
Mümin kulun kalbine sığan da…

Dileyince kurdu ite yediren de sensin,
Teraziyi dengede tutanda...
Çöl içinde mavi güller bitiren de sensin,
Yaradan da, canda, sultanda...

Beni hiçlikten çıkarıp var edende sensin,
Yüreğimi aşkla kaplayanda…
Hak yoldan saptığımda akla gelende sensin,
Tek Esirgeyen, tek kollayan da…

Sussam artık yazmasam, bak titreten de sensin...
Güneşi korkudan donduran da…
Kalbi yaşatıp, hareket ettiren de sensin…
Vakti geldiği an durduran da.

Karıncaya rızkı gönderen “Mukît” de sensin,
Şüphesiz tek yüce “Vehhâb” da.
Cömertliği, dürüstlüğü seven “Muksit” de sensin,
Pişmanları affeden “Tevvâb” da.

Boşluktayım tek tutunabildiğim de sensin,
Boşluğu, varlığı yaratan da…
Sade benim anlatabildiğim mi sensin?
Hayır. Tariflere sığmayan da…

Mesut İlkay Yanık

Bu şiir toplam 433 kez okundu.
25.02.2013 12:57:11

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı