Kübra KOLUKISA

NAŞEFFAF CADDE

Özlüyorum,
her şeyi,herkesi.
Korkulu rüyalarım gelinlik giydiler;
bakışlarım makyajlı.
Üzüntülerim palyaço masumluğunda ve herşey bu kadar sahtelik
gerçekliğindeyken...
Bilmiyorum en kötüsüde bu ya bu pozlar kime neye?
En kötüsü de bu!
Sonu belli olan bu dünyada,
dünyanın merkezi benmişim gibi davrananlar ve onlara ayak uyduranlar;
çıplak caddeleri giydiriyorlar.
Ama; o caddeler her zaman üşüyor.
Meçhullük dize kadar.
En kötüsü ne biliyormusun!
Cadde hep çıplaktı ve hala çıplak.
Eski mutlulukları taklit etsek ya o saflıkta,
içimizdeki kelebekleri uçursak.
Düz yolda yokuşa sürümek niye kaşınıyor muyuz ?
Üzülüyorum bir insanın yüzünde mutluluk taşımak yerine;
bu kadar uğraş niye!

Bu şiir toplam 459 kez okundu.
25.02.2013 14:57:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı