Ramazan TAŞ

GECE-İ AŞK

Yokluğunda karanlık geceleri dost edindim kendime.
Bazen derdimi anlattım, bazen aldım kalbime.
En çok sessizliğini sevdim sen gibiydi; masum...
Artık yoktun, o eşlik ediyordu bedenime.

Güneşin batmasını heyecanla bekliyordum.
Çok alışmıştım inan ellerini tutuyordum.
Yokluğunu da hissettirmiyordu, çok içtendi.
Ve sanırım ben yine, evet! Aşık oluyordum.

Herşey çok mükemmeldi her gece buluşuyorduk.
O da seviyordu; imkansız değildik, mutluyduk.
Seni artık unutmuştum, aklımda bile yoktun.
Hazmettim terketmeni, biz adımızı aşk koyduk.

Hiç düşünmemiştim birgün geri döneceğini.
Yalvarıp bana yeniden geldim diyeceğini.
Diyemezdim ki ben sana hayır... peki ya gece?
Hangi yüzle derdim git, nasıl derdim geldiğini?

Yine sana inandım belki inanmak istedim.
Kaybettim geceyi; dostumu aşkımı kaybettim.
Yaşamamalıydım, sen son satırımı okurken,
Bu sefer 'hakettiğim karanlığa' sürüklendim...

Bu şiir toplam 521 kez okundu.
28.02.2013 16:35:49

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı