Emre ÖZYOL

Gözlerim yanıyor!

İnsanlar geçerken yanımdan,
Sigaramın dumanı kaçtı sanıyorlar gözlerime
Oysa ben kokunu çekerken içime
Yokluğun kaçıyor gözlerime...

Hüzün bile hüzünlendi giderken sen.

Karanfil sokakta bir akşam gezmesini
geceye bağlarken yorgun adımlarım,
Sükût-u Ankara'yı bırakıyordum ıssızlığıyla
başıboş caddelerde.

Şimdi senden geçiyorum
Sensizliğe dost olabilmek için
Ve evimdeyim!
Çok düşündüm biliyor musun?

Masallar, pembe rengi gülüşler
Lila hüzünler gri renkli terk edişler.
Ve kırağı çalmış yalnızlıklar.
Birden düşündüm de
oysa ne çok şey bırakmışsın ardında.

Bir cesaretin öyküsü olmalıydı bu gidiş
bir hüznün macerası.
Konu edinmemiş bir film olmalıydı gözyaşların
kendim de hiç görmediğim çığlıklarım...

Yetmez mi bu dinlenti diye!

Şu yalnızlığı kovup
Kapı dışarı etmek vardı gecenin en zifiri saatinde.
Ama kıyamıyorum;
Sırf senden kalan tek hatıra diye...



(sükût-u Ankara)
Karanfilde vaktin son hüznü...
Ankara...

Bu şiir toplam 574 kez okundu.
1.03.2013 11:52:56

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı