Mehmet Nacar

Şaşkın Hayran

Gözleri gönlümü çaldıktan beri,
O nazlı prenses, ben kör serseri.
Dikenden ayırdım bütün gülleri,
Yükleyip gönderdim, gülüm yetmedi.

İpek saçlarına verdiği biçim,
Adını yazmakta, bendeki suçun.
Elimi uzattım, okşamak için,
Sevgiden kırılmış, kolum yetmedi.

Kendime söz vermiş, sevmem demiştim.
Kirpikleri battı, yaramı deştim.
Sevda sözlüğünü ezberlemiştim,
Ona anlatmaya dilim yetmedi.

Cennetin müjdesi, gelir sesinden,
Büyüler yayılır, hoş nefesinden,
Kahırla ayrıldım, gül bahçesinden,
Kaybolup gitmeye çölüm yetmedi.

Hancısı olmuşum, gittiği hanın.
Şaşkın hayranıyım, yapan ustanın.
İlahi bestedir, gönlümü onun,
Sazı yaptım ama telim yetmedi.

Ayrılık çilesi fazladır cana,
Bu ne haldir diye, sordum şeytana.
Dedi ki, az bile, müstehak sana,
Daha gönderirdim, zulüm yetmedi.

Bu şiir toplam 376 kez okundu.
13.09.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı