Orhan Bahçıvan

Suskun Sokaklar

Ses ver gönlümün sultanı
Ses ver...
O çocuksu gülüşleri ıslak taşlar üstüne
Bırakırken beni gördün mü?
Susmuş kara gözlerin yüreğimdeyken

Güneş yakamozlar saçarak
Kaldırımlar üstünden gelip geçiyor
Renklerin solgun yüzü utanıyor
Direnen elimdeki çay bardağı
Direnen çayda ki renk.

Sokak kumruları alışkın
Senin ellerinden dökülen ekmek kırıntılarına
Pencere çiçekleri türkülerine
Suskun sokaklar sesimin gölgesinde
Kanatlanmış bir kırlangıç misali
Gelip kapından geçiyorum
Bir dağ masalıyım
Bir dağ masalı
Öpüştüğün diller bilir tadını.

Havada rüzgâr sesi
Havada kar sesi
Havada amansız bir fırtınanın belirtisi
Ellerimle tutuyorum ağlayan gözlerimi
Gözlerim geceye açılan karanlığın tutsağı
Hoyratlaşan yalnızlığım koşuyor sabahlara
Esiyor yüreğime
Ufukları buz tutmuş bir gecenin sessizliği.

Yıldızlar diyorum
Yıldızlar
Gecenin son deminde konuğum oluyorlar
Uykusuz gözlerimin yorgunluğunu
Sabahların şafağına taşırken
Sokak güvercinleri
Yemleniyor

Ufuk rengini kaybedince
Ellerim diyorum ellerim
Ellerim
Suskun sokakların sesiyle
Sensizliği saklıyor.

Orhan Bahçıvan

Bu şiir toplam 704 kez okundu.
27.04.2013 09:13:08

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı