hikmet kızıl

YEDİ KEZ ÖLÜM

İpince bir hasrettir içimdeki dağdağa
Ellerimde mimlenmiş
Bu şehrin sevdaları
Cebimde taşıyorum
Çiğ yeşili sevda küllerini

Fillerini ebrehenin
gövdem taşımaz gayrı…

Ellerimdeki ateş öpüldükçe büyüdü
Toprağa düştü yalım
Rüzgar aldı götürdü
Kadim bir yangın ekti
İçimdeki ırmaklar


Tuhaftan bir tufandı
Koptu da anladım
bu aşkın simyasını..

Gürültülü bir intihar
Bir zelzele akşamı
İçimi aydınlatan bir türkü tüttürüyor

Müebbet zindanlarda
En siyah saçlarımla
Boyuyorum matemli
Ağlayan sokakları..

Maria ve çarmıh
Ve havari bir sevda…
Galib ağlar esrarına
Nietsche çıldırır
Sartre müntehir bir dahi
Ve şems yiter şehirden
Çekilir ebrehe
Ebabil taşları dökülür

Dedim ya tuhaftan bir tufandı
Koptu da anladım
Kalbimden gayrısını..

Şimdi gönlüm bir tufan
Şuaranın adını anmaz dilim

Pimi çekilmiş kalbimin
Artık duramam
Mektebim ve meşrebim adına
Yedi kez intihar
Yedi kez ölüm bana..

Bu şiir toplam 412 kez okundu.
6.06.2013 13:26:13

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı