Nurten Şahan Ataoğlu

AYNI GÖKYÜZÜNÜN ÇOCUKLARI

Gökyüzünün engin mavilikleri
Ormanların yeşil tonlarını binbir çeşit oyuncakları zincirlere bağladılar.
Dünyanın nimetlerini paylaşamadılar
Oysa Aynı güneşin çocuklarıydılar
Denk düşmedi hisselerine ne güneşin sıcaklığı
Ne yeşilin güzelliği sarmaladı bedenlerini
Sadece doğarken eşit ve çıplaktılar
Birilerini has ipeklere sardılar,diğerlerini çaputa
Daha doğduğu gün bağrım,bağrım açlıkla tanıştılar
Elliiki santim boylarını aştı gam yüklü günlerin esareti
Soğukla tanıştılar, yürekleri hep sıcacık kaldı
Kış çürüdü umutları çürümedi
Yaşasa da yarı aç yarı tok,üryan
Ayakta kaldı hayata meydan okuyarak.
Yer üstü aradı ekmeğini nasırlı elleri
Yer altında yüzlerce metrede alınlarında namusun akı
Yüzleri siyaha vurgun galeride ki yaşamın
Geleceğini kurduğu hayallerini pamuklara sardı ıslatıp
Biri sömürdü cüzdanına koydu alın terini
Geceleri hep ayaktaydı sayıyordu terlerin tahvillerini
Duygularını bohça yapmış vicdanını dipsiz kuyulara atmıştı
Ruhunu çoktan şeytana satmıştı
Zülmü abad edenlere;
Küçük bedenleri aç bırakıp
Silahların gölgesinde ölüm pazarladınız
Kahrolsun para saltanatınız
Sattığınız küçük yüreklerin ağlamasıdır.
Kurduğunuz pazar tezgahı arkalarında
Sallandığınız saltanat salıncağında aç bebelerin isyanı
Babaların,anaların gözyaşı var
Yıkılsın paranın saltanatı
Doğduklarında eşit doğmuşlardı insanlar ve de masum
Aynı yağmur damlaları ıslatsın saçların
Gül yaprakları konfeti olsun Ağlayan kirpiklere
Siyah,sarı ,buğday rengi, esmer
Ne fark eder ki ...
Silahların ve açlığın pençesi değil
Güneşin sıcaklığı
Gökyüzünün mavilikleri orman yeşilinin tüm renkleri sarsın
Kocaman yürekli bedenlerini sonsuz.....

Bu şiir toplam 609 kez okundu.
15.07.2013 08:32:35

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı