Tülay Polat

KARA KIŞ

Kara kış geldi çattı kar var gurbet ellerde
Ana kalbidir işte İzmit soğuk bir şehir
Dağları duman kaplı türkü olmuş dillerde
Yavrularda fikrimde yediğim lokma zehir


Yanınızda olursam güler içim açılır
Torunları severim mutluluklar saçılır
Kestane mısır patlar kahve çaylar içilir
Mazur görün gelemem çaresizdir bu zahir


Bugün hava yine sert bu yıl geçecek çetin
Bizim ilimiz ayaz üzeri buz fıratın
Rüzgâr eser üşürüm cemre düşer ol metin
Hasreti yudumladım sonbahar bitti kahır


Firkâte katlanırım geçiyor benim senem
Geceler suslu puslu bitmiyor ki bahanem
Canlarımsız olmuyor ısınmaz oldu hanem
Balaları özlerim yıllarım geçti zehir

Bu şiir toplam 627 kez okundu.
16.12.2013 14:10:48

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı