Nurten Şahan Ataoğlu

ANNEME

Gökyüzü, denizin derin mavisi
Senin gözlerinden almıştı rengini
Üzüldüğün zaman bulutlanırdı gözlerin
Damla damla oyulurdu acıyı hapseden
Zerdali çekirdeği yüreğin
Ah güzel anam
Bilsen seni seni ne çok özledi kara kızım diye çağırdığın
Ben bir yaş daha büyürken o gece
Renkli maytaplar patlatırken insanlar
Kahkaları çınlatırken dünyayı
Gecenin kadehine düştü acılar
Elveda dedin usulca
Biliyorum hiç terketmedin beni
Her gece samanyolundan süzülüp koynuma giren
En parlak Çoban yıldızım
Şafak vakti güneş ellerinle
Bana sarılan
Umudun aşısını kapıma bırakan
Yenmeye başladığında yaşam
Kulağıma kalk kara kızım diye fısıldayan
Derin mavi gözlerinin içine hapis olurum
Nar taneleri kadar bol sevgin
Kalbimin duvarlarında çarpıyor hala
Hala senin duru yüzünün aynası yansır yoluma
Bilsen seni ne çok özledim
Her kuşun kanat çırpışında
Senden ucu yanık mektuplar getirir
Özleme dair
Okurum her satırını yüzlerce kez
Sıcak ekmek kokusu tenini
Sararım ruhuma
Toprak kadar sessiz dudaklarına
Bir yağmur damlası düştüğünde
Tohumları yeşerirdi baharın
Sen çiçekler açardın yaz ve kış
Soframız donanırdı vazolar dolusu
Benim dünyam iğde çiçekleri kokardı

Bu şiir toplam 457 kez okundu.
1.02.2014 16:11:39

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı