AHMET BALABAN

KEŞKE

Her zaman derim kendi kendime keşke diye,
Keşke imzaladığın nikah defteri olsam,
Ya da düğün gününde verilen bir hediye
Bir gül olsam, gülerken yüzünün feri olsam,
Her zaman derim kendi kendime keşke diye.

Ay yüzünde seninle gülen bir duvak olsam,
Bir tebessüm olsam hiç yüzünden eksilmeyen,
Gözlerin yerine ben bir çift göz olup dolsam,
Bağrında bir kalp olsam hüzün nedir bilmeyen,
Ay yüzünde seninle gülen bir duvak olsam.

Ne çare ki insanım ben etten ve kemikten,
Düşündükçe gözleri dolan, ağlayamayan,
Vazgeçemeyen her gün tükense de sevmekten,
Adam gibi gönlünü bile dağlayamayan
Ne çare ki insanım ben etten ve kemikten.

İnsanların içinde bir garip insanım ben,
Seni düşünen, seni seven, seni özleyen,
Sen gülünce sevinen bir mağlup insanım ben,
Hüznünü, kederini tebessümle gizleyen,
İnsanların içinde bir garip insanım ben.

Feryad ediyor gibi yıllarca sükût ettim,
Sükût ettim bir damla yaşın akmasın diye,
İnsan isem de sensiz yaşamaya kast ettim,
Yanayım da gözlerim sana bakmasın diye,
Feryad ediyor gibi yıllarca sükût ettim.

Elimde değilse bir insan olmamak şimdi,
Unutmakta istemem seni darılma bana,
Yaşarım uzaklarda içten bir ağıt gibi,
Bir sükût gibi ben de gelirim hatırana,
Elimde değilse bir insan olmamak şimdi...



Balaban

Bu şiir toplam 661 kez okundu.
3.02.2014 12:06:42

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı