yeliz kılınç (HAYAT499)

TAKVİMSİZ

YİTİRİLENLER



ben hiç ağlamadım:

trenlerin arkasında el sallayan yenik bir sendim sadece
hiç götürmedi beni yalnızlık alabildiğine sevdaya
duyamadım baharı firar etti yeminlerim
...cefakar tutkulara özlemliydik bir vakit

gittiğin an:
sus dedim yüreğime
senden ayrı maviyi görmedi gözlerim
kırgın havalara aldanmadım
güneş kovalarken bizi karanlığa
tetiksiz suretlerimiz vardı inadına ayaza
sadece öldürdüm bütün kuşları
gülmeyen anıları
sadece sen yokken seninle
kan değdirdim güllerimizin rengine

vuslatın seherinde yağmursuzduk kimliksiz
tütünümüz azalınca susardık
efkar şahlanırdı bizden kederlere
eylülde başlardı tedirgin gölgelerin aksi
hep gitti bizden olanlar
hep yaralandı martılarımızın kıratı

ne yaptıysam sevda demlerine
dönmedi senden olan tek bir an
fakir sevinçler gibiydi yaşamak
kırgın coğrafyalardan geldik inatçıydık ayların
masum tenhalığına

hiç gelmedin
sensizlik ,
gülmeyen bir palyaçoydu
ağrılı bir ayrılık anında
yaktık bütün yas tutanaklarını sessizce
kalbimiz sustu umudun narasında
cebsiz bedenlerde üşüdü ellerimiz
sevda düştü yüreğimizin üstüne
güller ağladı dudağımda gidişine
tamda ayrılık tadında
tamda nisan tadında

takvimsizdik biz
hüzün vakti kırık bir ayrılık bildiğimiz

YELİZ KILINÇ

Bu şiir toplam 634 kez okundu.
16.11.2011 17:55:01

• Yorumlar
• Yorum Yaz