Ümit Zafer Bağcı (edebalici11)

Ben Bir Öğretmenim Evlat!

Ben bir öğretmenim evlat!
Kendini kardelenlere adamış bir köy öğretmeni
Kalemimdir benim sihirli değneğim
En umutsuz anlarda açan çiçeklerdir kardelenlerim
Ben bir öğretmenim evlat!
Kara tahta başında bir umut arar yüreğim
Bir hoş olur ahşap sıradakileri gören gözlerim
Ben bir öğretmenim evlat!
Bir ışığım ben karanlığa karşı cephe alan
Korkusuz bir neferim cahillikle savaşan
Yoksulluk koymaz bana evlat
Ben bir cevherim karanlığı aydınlatan
Ben bir öğretmenim evlat!
Büyük yürekler taşıyan küçücük bedenler gördüm
Ne çiçekler gördüm güneşten mahrum kalmış
Bütün acılara rağmen gözlerinde tebessüm saklamış
Ben ne fidanlar gördüm evlat
Alevler içinde bir damla suya hasret
Bir damla su oldum ben,küçük kalplere merhem
Ben bir öğretmenim evlat!
Uçan martılara sor beni anlatırlar sana
inançla yükselmeyi semalara
Özgürce kanat çırpmayı hayata
Aşkı ben öğrettim onlara
Sor beni geceye ışık tutan yıldızlara
Sor beni yıldızların efendisi ay’a
Sor beni güneşi bekleyen goncaya
Umutda kanat çırpmak nedir anlatırlar sana
Ben bir öğretmenim evlat!
Kendini kardelenlere adamış bir köy öğretmeni
Bilginin meşalesini taşırım yüreğimde
Mahpeykör olurum karanlık gecelerde
Hayat bulurum ben sonu mutlu biten hikayelerde.

Bu şiir toplam 934 kez okundu.
24.11.2011 15:16:23

• Yorumlar
• Yorum Yaz