orhan kavak (kara aslan)

Ulu Çınar

Bir ilkbahar günü,her yer yeşil tek kuru ağaç o ulu çınar.
Su alamamış,vakit tamam,yanı başın da gürlese de koca pınar.
Şimdi belkide eski günleri yad ediyor,yada geride kalmış bir çok anılar.
Sağında solunda kurulmuş salıncaklar,kollarında sayısız sallanan çocuklar.

Kuruyup kalsa da hala eski heybeti var,o yaşlı,asırlık,iri gövdesinde.
Koyun,kuzu,bir çok çoban dinlenmiş,soluk almış bu ulu çınarın gölgesinde.
Sayısız canlının evi,barınağı,sığınağı olmuş vakt-i zamanında.
İrili ufaklı,eski yeni kuş yuvaları var uzun dalları arasında.

Son uykuya yatmadan önce telli duvaklı taze bir gelindi.
Yere düşen yaprakları sararmış,solmuş ama hala biçimli
Ölmez dostlukları varmış iç içe birbirine geçmiş çelik perçimli.
Mor sümbüllü bağlar,bahçeler etrafını çevirmiş yas tutuyor şimdi.

Ağaç’da insan gibi değil mi? Onunda tek tek sayılı günleri var.
Vakit tamam oldu mu?Ağır ağır kuruyor,kök kök,damar damar
Her gün yeni taze bir fidan dikmezsen seyretmek neye yarar?
Efendimiz buyuruyor”Kıyamet kopsa da elindekini dik sana gelene kadar...

Bu şiir toplam 749 kez okundu.
27.04.2012 16:49:51

• Yorumlar
• Yorum Yaz