Necip Büyükburç (Necip Büyükburç)

İÇE BAKIŞ-BOZUK PİSKOLOJİ

Şu ruhum,benliğim ve içim,içimi yiyor,
Kendimden kopup kendim "şu kendini bul" diyor,
Kendim ki bende neler varsa hepsine çatan!
Uçurumdan kendinin yansımasını atan...
Ruh kendini reddedip uçurumdan itince,
Bulamaz yaş dökecek göz, bu buhran bitince;
İç bakışta bulduğum bu kaçıkça ziyafet!,
İnsanın kendisinden dilendiği sefâlet...
Bir durum ki kendinden şu öz kendin kurgulu,
Ölen saniyede kalp iki defâ vurgulu...
Büyük kuklacı benim, kuklalar dolu içim!
Av da benim, pirana sözlerim biçim biçim!...
Dış âlemde arayıp durdum kimsesiz bir sır,
Ellerim boş derken ruh sırrım kalmışda kısır.
Yığın sırlar, içimde o delide toplanmış,
İlgisizlikten hepsi tek tek yıprana-kalmış...
Ruh, madde parçalarım kendi başına bir tüm!
"Beni" göremediğim her parçayıda büktüm.
Neyin "ben" olduğunun kararı bana ait!
Söz geçiremediğim benliğim ise hariç!...
Kendimi bildiğim her bilgi en sahte bilgi,
En sahte bilgidir de işlemez hiçbir silgi.
Dalarımda görürüm deryama ben ard arda,
Herşey, bana benzemez benden var bir yansıma...
Üfürdüğüm her fikrim kendinin dâvasında,
Kendim, sandığım kendi kendimin arkasında,
Ve her fikrimi kendi üstüme salışlarım!
Boğazım sıkan, canım yakan o yalnışlarım!
Ey ben, zaman ikimiz için ölüm sayıyor!,
Ben sana, sen bana bak, ruh boğaza kayıyor!
Bu derinden derine ne garip bir serzeniş...
Ağlarız ya beraber sarılıp...o ürperiş...

Necip...

Bu şiir toplam 525 kez okundu.
28.01.2013 13:06:30

• Yorumlar
• Yorum Yaz