Habil Yaşar (HabilYaşar)

Şerlərim2

Hələ bu sevgidən çox yazacağam...


Bəlalı sevgidən, dərdli sevgidən,
Hər sözü, kəlməsi qəmli sevgidən.
Göz yaşıyla dolu nəmli sevgidən,
Hələ bu sevgidən çox yazacağam...

Bu sevgi ömrümə bir iz qoyubdur,
Yandırıb qəlbimi, min köz qoyubdur,
Kor edib gözümü, gözsüz qoyubdur,
Hələ bu sevgidən çox yazacağam...

Bu sevgi qanadsız bir quşa bənzər,
Quru səhraları divanə gəzər,
Sanmıram yazmaqdan qələmim bezər,
Hələ bu sevgidən çox yazacağam...




Şair.

Başın üstdə buluddumu?
Daşlar çayı qurutdumu?
Ellər səni unutdumu?
Doğulmamış öldün, şair.

Nələr çəkdin bu dünyada,
Həyatını verdin bada,
Qardaş deyib özgə, yada,
Çörəyini böldün, şair.

Acılara sinə gərdin,
Yer üzünə sülhə gəldin,
Haqlı ikən ləkələndin,
Nə sevindin, güldün, şair.

Dostlar sənə arxa çıxdı,
Dərdlər sıxdı, yaman sıxdı,
İnandığın kəslər yıxdı,
Evini də, gördün, şair.

Üzdə gülüb, ağladın sən,
Çaylar kimi çağladın sən,
Ürəkləri dağladın sən,
Qəhrəmana döndün, şair.



Məni həsrət yaratdı...

Məni həsrət yaratdı, kədər, qəm vermək üçün,
Dünyanın günahını, çiynimdə çəkmək üçün,
Bəxtindən dönüklərə azacıq kömək üçün,
Məni həsrət yaratdı...

Məni həsrət yaratdı, ürəyim qanla dolsun,
Ədaləti deməkdə o nə sussun, yorulsun,
Haqsızlıqlar içində yaşayaarq boğulsun,
Məni həsrət yaratdı...

Məni həsrət yaratdı, həsrətdir mənim anam,
Həsrətlərin içində çətin bəxtiyar olam,
Çəkdiyim həsrətlərin əlində aciz qulam,
Məni həsrət yaratdı...

Məni həsrət yaratdı, hər şeyi görmək üçün,
Yaratmadı kef çəkib, əylənib, gülmək üçün,
Ehtiyacı var idi meydana girmək üçün,
Məni həsrət yaratdı...


Zəngimi gözləmə.

Bir də telefonun çalmayacaqdır,
Mən zəng etməyəcəm bir daha sənə.
Dəstəyin gözləyib ağlayacaqdır,
Həsrət qalacaqdır mənim səsimə.

Nömrəni yadından çıxarmasam da,
Silib ürəyindən mən atacağam.
Nə vaxt telefona yaxınlaşanda,
Özgə birisinə zəng vuracağam.

Hər dəfə telefon zəngi çalanda,
İnamla dəstəyi götürəcəksən.
Ümidin məhv olub, boşa çıxanda,
Dərindən köksünü ötürəcəksən.

Qəzəblə dəstəyi yerə ataraq,
Hönkürə-hönkürə ağlayacaqsan.
Dərin fikirlərə, qəmə bataraq,
Üz tutub Allaha yalvaracaqsan.

Düşmən kəsiləcək telefon sənə,
Əlinə almağa çəkinəcəksən.
“Allah kərim” deyib dəstəyi yenə,
Bəlkə də inamla götürəcəksən.

Bir daha zəngimi gözləmə bəsdi,
Mən zəng etməyəcəm bir daha sənə.
Bütün təsəllilər bil ki, əbəsdi,
Yazıqsan, rəhm elə özün-özünə.




Səadətimdir...

Bu günün də sənsiz axşamı gəldi,
Bu günüm də sənsiz yaşanacaqdır.
Yığıb dərdlərini üst-üstə bu gün,
Ürəyim qəflətən odlanacaqdır.

Yenə yatağıma soyuqluq çöküb,
Yatağım səninlə isinə bilər.
Ruhum səndən yaman inciyib, küsüb,
Sənin gəlişinlə sevinə bilər.

Sevindir ruhumu gəlişinlə sən,
Gəlişin ən böyük səadətimdir.
Mənim səadətim sənin əlində,
Sənin səadətin səadətimdir.



Habil Yaşar

Bu şiir toplam 147 kez okundu.
7.12.2013 12:51:53

• Yorumlar
• Yorum Yaz