Kadri KIRMIZITAŞ (tk30762)

SANA SORUYORUM ÖMÜR CAN

Dalından koparılmış bir yaprak hüznü var yüreğimde
Kimse görmedi gelip geçerken dünya üzerinden
Ömrümün en güzel günlerini yitirdim usul usul
Bir hüznün bütün yakıcı ateşi toplanınca bedenimde
Yaşamak nedir hiç anlayamadım ki
Bir güz yeli eser olmuş şimdi serimden
Hiç yazını yaşamamış kışlar gibiyim
Dönelim dedik dönmek yenilmektir bilirim
Dönmeye artık yok ki bir imkan
Seslensem duyan olur mu yalnızlar makberinde
Duyanlar gelir mi hiç sanmam

Küçükken yoksulduk ama Mutluluklarımız vardı
Uyurken bir çulun altında
Büyüdükçe hayatın binlerce engeli yığıldı önümüze
Hangi biriyle güreş tutabilirdik
Hangi birini yenebilirdik ki,
Hep umutsuzluğa tanıklık ettirildik
Ve zamanla yenilgiyi öğrendik

Bir anlamsız hayatla çivilendik göz bebeklerimizden
Öyle büyük umutlarımız olmadı
Büyük düşlerin özlemlerini çektik hep yeniden
Acılar beni bulmadı ben buldum onları
Sevdiklerimi her kaybedişimin arafesinde
Oysa ben çok şey istememiştim ömrüm senden
Can bir yoldaşla doymak istemiştim
Bir yaz akşamı güneşin batışının kızıl seyrine

Şimdi sana soruyorum ömür can
Kim kimi ne kadar anlayabilir
Yoksa susmak konuşmamak paylaşmamak mı
Yada Yalnızlığın ana dilimidir
Yoksa sözün suyunumu tükettik kaynağınımı kuruttuk
Geriye koca bir sessizlik ondan mı var yüreğimde
Keşke sussaydı diller yürekler konuşsaydı yerine
Her şey daha yalansız daha içten olurdu
Beklide dünya doğmak isterdi yeniden.

O zaman dünyanın gökyüzünü öpmek gelirdi içimden
Yorulmazdım, bulutları kirpiklerimde taşımaktan
Korkmazdım elimde bir avuç düş ölüsü ile unutulmaktan
Artık içimdeki çocuk büyüdü koşuyor sonuna doğru ömür can
Binlerce ölümsüz düşlerimi çiğneyerek
Ömrün son nefeslerinde derinden ve iç çekerek.

Dünya kırık bir testidir ömrün yılları sızar gözeneklerinden
Bazen bir içim serinliktir.
Bazen de bir yudum mutluluk,
Bezen sonsuz bir ayrılıktır
Sızar gönül toprağına
Beklide bütün acıların anasıdır yalnızlık
Beklide derin bir iç çekiştir yaşlılık ve ölüm
Beklide yanılmış bir çocuktur yalan dünyanın peşinden koşuşturan
Kim bilir beklide kefene sarılınca o zaman anlayacak bir insan

Kadri KIRMIZITAŞ
23/02/2014

Bu şiir toplam 331 kez okundu.
23.02.2014 22:39:02

• Yorumlar
• Yorum Yaz