Hasan Ulusoy

incittiğin can sensin

Yürüdüm yorgun düştüm boz toprağa,
Kokusundan yüreğime üşüşürken korkular.
Tırnaklarım körelmiş, ter bilmiyor bedenim.
Ateşteki yüreğimi üşüten bir korku var.

Bağ damında gölgesini görmediğim bir kadın,
Yıkılan ocak taşı umudumu karalar.
Türkülerde kan döktüm, bir çobanın ağzıyla,
Baktım gördüm her yerimde yara var.

Bir falcı kadın örselerken umudu,
Bayrakların ağaran şafaktaki yeri yok.
Anadolu... olacağın en sonunda bu muydu?
Gönlümün sevdası yok, gözlerimin feri yok...

Bir bayrak gölgeler bayrağımı,
şımarık mı şımarık.
Hüznünden hilal gamlı, yıldız gamlı.
Sandıklara tabutlara yakışmaz,
Nakışlayan gelin gamlı, kız gamlı..

Yeniden yürümek geldi içimden dünkü halimle
Taşlarına tutunarak ülkemin.
Yunus''tan Mevlana''dan ilham alıp, yürümek,
Birliğe kardeşliğe ederek yemin.

Efsunlu yorganları vardı gecelerin,
Nasırlı ellerin iğnesiyle dikilmiş.
Bir vatan sıcaklığı ile sardığı
Bedenlerin üzerine örtülen.

Ateşteki yüreğimi üşütüyor geceler,
Hani sıcaklığın, mahrum etme bu kulu.
Üşüyen umut senin, incittiğin can sensin,
Unutuldum geçmeyeli sinendeki bu yolu,
Anadolu, Ah, Anadolu...

Bu şiir toplam 748 kez okundu.
9.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı