Murat Demir

Can Bile Canımı Sıkıyor Baba

Divane başımda yeller eserken
Seni duymuyordum, of oğul derken
Bana dediklerin, çekip giderken
Şimdi birer birer çıkıyor baba

Sana yoldaş gibi olamadım eş
Hep senin sırtından geçindim beleş
Ondandır ki içten bu dert, bu ateş
O gün bu gün beni yakıyor baba

Sen yokken çırpınıp ahuzarımla
Hala sürünürüm kalan yarımla
Seni düşündükçe gözyaşlarımla
İçimde şimşekler çakıyor baba

O eski oğlunu gel de gör şimdi
Butün yelkenlerim yerlere indi
Ne kadar dert varsa sırtıma bindi
Yavaş yavaş beni yıkıyor baba

Seni bilemedim o zaman seni
Gözüm görmuyormuş asıl seveni
Şimdi pişmanlıkla ben inleyeni
Gelen kancasına takıyor baba

Meğer diken imiş gül sandıklarım
Terk ettiler, o gün inandıklarım
Ağıta döndükçe hıçkırıklarım
Eller dönüp dönüp bakıyor baba

Ne olur ki artık var olsa vefam
İş başa düşünce kalmadı sefam
Hele günden güne arttıkça cefam
Can bile canımı sıkıyor baba

Çare arıyorum derdime çare
Mülk desem kalmadı bir metrekare
Çulum delik deşik can pare pare
Ömrüm sel hızıyla akıyor baba

Saçlarım ağardı tenim sarardı
Gözlerim yoruldu ferim karardı
Artık günlerimin kalmadı ardı
Ecel nefesimi tıkıyor baba

Bu şiir toplam 806 kez okundu.
10.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı