mehmet feyat (feyat)

BU DİYAR

BU DİYAR


Bu diyarda acılar var, bu diyarda sancılar.
Izdırapla yoğrulmuşlar, ana, baba, bacılar

Bu diyarda yer soğuk, gökler ise karanlık,
Burda bitmiş, tükenmiş, ölmüş artık insanlık

Her taraf çepeçevre kuşatılmış tel örgü
Ne inanç, ne düşünce, fayda etmiyor görgü.

Kurutulmuş biberiz, Ağustos sıcağında
Savrulduk harman olduk zalimin kucağında

Hapishane hücresi yaşadığım bu hayat
Eğer gücün var ise kır, dök, zorla ve dayat

Bu diyarda doğmuşuz, bu diyarda yaşarız.
Engelli zorlukları birlik ile aşarız.

Bu diyara aşığım, vatanım, meskenimdir.
Burda açan gül, sümbül, lale, nergis benimdir.

Benim kokumdur sinmiş dağa, taşa, toprağa.
Benim meltemim değer dala, bağa, yaprağa

Acıyla canciğeriz, ızdırapla kardeşiz.
Kısmetimiz bereket bire on, yahut beşiz.

Güneş bile hüzünlü, ayda matem havası
Dağlarda yankılanır insanımın narası

Yaylasında aşk, neşe, bereket fışkırırdı.
Dağlarında hür idi, özgürce bağırırdı.

Öz vatanında parya kalmanın acısı bu.
Evladını yabana salmanın sancısı bu.

Hasreti ekmek değil, yüzlerin tebessümü.
Susturamaz olmuşlar, ağlıyor ya gülsümü.

Evleri kerpiç ancak, yürekleri çelikti.
Bir gün esti kasırga, ocağa incir dikti.

Nice hatıralar da kaldı köyde gömülü
Ebedi soldu artık yıllarca açan gülü
Mehmet Feyat

Bu şiir toplam 522 kez okundu.
18.10.2007 12:25:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz