Halil Gülel

Vuslat Gerek Söz Gerek

Aman efendim amam zaman geçiyor zaman,
Gülistanda bir gonca ağlar bülbül duyunca...
Hicran içinde hicran derman kaçıyor derman
Sevdiğim duyunca koşar mı bana gonca?

Ben yanmışım bir güle âlemde bir velvele,
Koptu, kan ağlar yürek aşka dayanmak gerek.
Düşürdün dilden dile sırrımı verdin ele
Vuslat gerek söz gerek sözde durmalı yürek.

Binbir türlü iş olur kalbe değen taş olur,
Sanki hayat bir rüyâ düşer ümitler suya.
Hasret gözde yaş olur dağlar aşan kuş olur
Yüz vurur soğuk suya biter burada rüyâ...

Pınar başında peri şen eder göğü, yeri,
Bir görsem derman bana Hakk‘tan bir ferman bana
Aşkla insan degeri yükselir bin eseri
Şiirde ferman bana yazdikça derman bana.

Tel tel örsem saçlari degse kalbe uçlari,
Zevkle koşturur beni şen eder kara günü.
Aşk doludur içleri gonca gülün taçlari
Süsler şevk ile günü candan coşturur beni.

O dudaklar al aldir döktügü nadir baldir,
Bir gül Ressam Halil‘e etme yeter bu çile...
Sana yanan bülbüldür - aşki söyleyen dildir
Şölen sana, bu çile gelsin Ressam Halil‘e.

Düsseldorf - 11.12.1999

Bu şiir toplam 583 kez okundu.
14.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı