ismet özel

Waterloo'' da Bir Dişi Kedi

O silik aynalarda şaşirdigim pis yüzüm
daha çok insanlara benzeyen ve onlara
hirçin çalgilar yansitan
yüzüm.
Uykularim upuzun bir geçmişi yaktikça
ve o külle yikandikça ben durmadan
utançla oguşturdugum
yüzüm.

Zengin dul dişi bir kedi seviyor ya kucaginda
belki bu insanlara güvenimi doguruyor durmadan
ellerim bagli da ondan bu belki
yaşli adamlar artiyor haykirişimdan
kanatlarini bembeyaz çirpiyor kuşlar
bir kadin vuruyor kuşlara kendini
vuruyor vuruyor kanatiyor belki
sonra da güneşin gövdesine yorgunluktan.

o silik, eski, yalniz aynalarda
kisaca insanlarda yani
kuşlari eskiten kan
kurusun.
Gürültülü bir intihar başlasin akşamla
dinsin sen soyundukça geceye karişan hüzün
dinsin dinsin benim çagdaş olmayan igrenç yüzüm.

Ayin parçalanişini bir dişi kedi gördü
Waterloo''yu gördü bir asker, bir kahraman
ama bizim için ne Waterloo, ne yagmur öncesi hüznü
bir aptalca büyü ugraştiriyor bizi durmadan
çünkü umulmadik bir şey oluyor artik insan
bir şey, bir kahkaha sabahin karşisinda
ve yüzüm, o deşilmiş, o igrenç yara
artik kendine yürüyor kalkip onlardan.

Bu şiir toplam 549 kez okundu.
16.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı