Mehmet Bozkurt Esenyel

Içimizden Biri

I

Onikiye beş var...
Yaşamin ucundasin
Ha bitti, ha bitecek
Kaderin avcundasin.

Sirrini çözemedinse burçlarin
Suçlama başkasini.
Anahtarini erken yitirmeseydin yalnizliginin
Kapardin şimdi alin yazina
Yaşanti kapisini.

Çirpinma yüce dalgalar örnegi,
Yipratma kendini boşuna
Mezar kazilmiş bir kez
Degmez kahroluşuna.

Son damlasina kadar
Içmişti mutlulugu
Yine kuruydu dudaklari
Pare, pare... susuzdu.
Oturdu bir gün
Yaşanti öyküsünü yazdi
Tirnak, tirnak yanik tenine.
Kerpiçle onarilmişti kalp duvarlari
Içi, dişi düzdü.
Oysa umutlari vardi yalin,
Gel gör ki yine umutsuzdu,
Mutluluk demişti bunca yil
Mutsuzdu...
Yurdu vardi cennet misali
Kişiligince sonsuz
Şimdi yurtsuzdu.
Piril, pirildi gökleri
Maviydi, bulutsuzdu.
Bitiremedi öyküsünü bir türlü.
Son istasyonda
Son çiglik sustugunda
Söyliyecekleri hudutsuzdu.

III

Bir kuş uçtu mavi çizgisinde
Sabah işiklari kadar ak''ti,
Bulutlar gerindi düşünde
Evren güneşlerce sicakti.

Içinden uçmuş gibiydi,
Göklerdeydi şimdi kanat kanat,
Koparmişti baglarini günlük yaşantisindan
Yer çekimine, inat.

Özgürlügü bayrak, bayrakli
Yükseliyordu durmadan
Yildizlar birer basamakli.
Tükenmek bilmeyen bu yolda
Döndü, bir kez ardina bakti.
Dünya uzakti,
Evren küçülmüştü artik
Dünyasi bir avuç toprakti.

IV

Dogdu... Agladi.
Iyi kötü yaşadi.
Herşeyi ögrendi
Yalniz ögrenemeden gülmeyi
Öldü.

Ankara - Eylül 1966
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim

Bu şiir toplam 558 kez okundu.
22.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı