Mehmet Bozkurt Esenyel

Son Durak

Dişarda,
Kar, firtina, bora...
Kimsesizlik, çaresizlik
Konuk bende bu akşam,
Aç ruhlarinda hora tepiyor zaman.
Ne başlarinda islanmadik bir tel saç,
Ne benizlerinde bir damla kan.
Şiirler okuyorum onlara
Ölüp de yaşayan ozanlardan.
Avuntu olmuyor gülen, aglayan dizeler...
Anliyorum.
Sonra kucak, kucak
Anilarimi sunuyorum:
Geziyoruz, kent, kent bucak, bucak.
Yine çaresizligin boynu bükük,
Yine kar, firtina, bora
Kimsesizlik nerdeyse donacak.
Bu an, çok uzaklardan
Bir müjde getirse biri,
Ister melek olsun, isterse şeytan
- Haber salmiş - dese sevgilin
Son duraktan.
Koşacagim, koşacagim.
Son damla kan
Dökülünceye dek damarlarimdan.
Öpecegim taşlarini
Sana varan yolun tek, tek
Görenler zavalli diyecek
Boş gözlerle bakacaklar aciyarak.
Çünkü ne sen varsin,
Ne de o son durak.

Ankara - 01.02.1967
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim

Bu şiir toplam 463 kez okundu.
22.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı