Mehmet Bozkurt Esenyel

Şavrole Sebahat’a Mektup

Mektubunda: Gel bizimle yaşa, bütün zenginligimi sererim ayaklarina.
Gelmezsen ben geleyim, raziyim gecekonduna, bir dilim ekmekle bir baş soganina diyorsun.

I

Burasi bizim mahalle,
Yollari asfalt degil toprak.
Evleri kerpiçten, tek katli;
Duvar görünür pencerelerinden
Çatlak, çatlak.
Yildizlara hasrettir burada gözler.
Balkonu yoktur evlerin,
Gökyüzünü göremezler.
Bilye taşir çocuklar ceplerinde
Fistik, findik yemesini! bilemezler.
Tüm yaşantilari
Güneş altinda yazin,
Kişin ayazda;
Sen yaşayamazsin aramizda.

II

Burasi bizim meyhane
Yalniz aglanir burda.
Sen gelemezsin,
Aglamasini bilemezsin,
Için kabarir
Içemezsin bu şaraptan;
Şişesi iki liradan.
Hem zenginligine yakişmaz,
Hem de zehir gibidir.
Palamuttur mezemiz
Pişirilmiş, simsiyah bir tavada
Yeşil yeşil zeytin, kokar salata.
Bizim meyhanenin rengarenk işiklari yoktur.
Tavaninda bir tanecik, onbeşlik
Ampul yanar.
Sinekleri vardir kara, kara
Uçuşurlar havada.
Küfürlü, uçkurlu türküler çalinir.
Sahibinin sesi gramofonda.
Sen ellerin olamazsin
Sen benimsin en sonunda

III

Senin kokteyline de ben gelemem
Neden mi? gülmesini bilemem.
Anlaşamayiz seninle.
Sen aglamayi unutmuşsun
Bense gülmeyi.
Hem yakişmam, o süslü, püslü yerlere
O bin bir işik köreder gözlerimi
Saklayacak yer bulamam
Kocaman ve nasirli ellerimi.
Cevap veremem
Lugatimda bulunmayan sözlere.
Nasil bakarim ben
O yeşil çerçeve içinde parildayan gözlere?
Ben anlamam bar-amerikandan,
Beni sarmaz gavurca şarkilar.
Zevk de duymam piyanodan,
Gelemem dedigim bundan.

IV

Sen şehrin göbeginde oturursun
Evinde şofben vardir banyonu isitan.
Bizim için mutluluktur
Su akinca musluktan
Mahalle çeşmesinde.

V

Benim yolum kenar mahalleye gider
Inişli, yokuşlu, hem de karanlik.
Sen düşünmezsin geçimi
Benimse ekmek derdi
Bir kurt gibi kemirir içimi.
Sen alafrangasin ben alaturka
Benim sözüm açik-seçik
Senin işin: -Mendukka-dukka-.

VI

Bana bahsetme, aşktan, sevdadan,
Birak beni, kendimi yaşayayim
Kendi içimde.
Senin aklin sevdada
Benimkisi geçimde.
Nasilsa ayrilik var
Bu sevdanin sonunda
Çevremde birak beni
Sen de, yürü git, kendi yolunda.

VII

Biliyorum paran çok...
Paran çok amma...
Ne yazik ki çarşida
Gönül satan dükkan yok.
Onun için cigerparem
Bu sevdanin sonu bombok

Ankara - 18.10.1966
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim

Bu şiir toplam 437 kez okundu.
22.11.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı