Gülay Bilen

yoruldum tükendim yolunda

yalnızlığa inat haykırıyorum
içimde sana ait ne varsa
tüm hayellerimi umutlarımı
içimde bitirdiğin tüm güzel duygularımı döküyorum
yoruldum tükendim yolunda

sessiliğe dalıp susuyorum çaresiz
uğrunda ne sözler sarfettim sevdiğim
bir kez olsun beni duymayan sen
karşılıksız bırakan şu mahzun gönlümü
avutamıyorum artık hayallerle
yoruldum tükendim yolunda

sıkıntılarını çekmem mümkün olsaydı çekerdim
bir kez gülmen için ağlardım sonsuza kadar
mutlu olman için üzülmeyi
göze alırdım iyiliğin için herşeyi
bir ben daha tüketirdim yolunda

sen ise farkında olmadan tüm bunların
yaşamaya nefes almaya çalışırken
bitiyorum ben kendimi yitiriyorum
alıştım uzak duruşlarına
sana elimi uzatırken beni yalnızlığa itmene
yoruldum tükendim yolunda

içimdeki seni sen kendi ellerinle öldürdün
tüm güzellikleri alıp götürdün benden
bana birtek şey bıraktın
akıtıyorum içimi serinletmiyor gözyaşlarım
yoruldum tükendim yolunda

al götür kendini benden uzaklara
hayalinide unutma bırakma bende
durmasın her anımda karşımda
terk etsin tüm senli gecelerim beni
seninle birlikte terk etsin beni şu koca şehir
nerelere kaçsam kurtulsam seni taşıyan herşeyden
yoruldum tükendim yolunda

şikayet değil benimkisi sevdiğim
dualarımla kucaklıyacağım seni herşeye rağmen
herşeye rağmen seni iyi anımsayacağım gelecekte
sana kavuşan bir başkasına sevineceğim
herşeye rağmen seni seveceğim
ne kadar yorulsam tükensemde yolunda

Bu şiir toplam 922 kez okundu.
15.12.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı