can koray (can_49_19)

anne

Seni Yazamadım;
Bu şehre kan düştü o gün.
Ne başımda kavak yelleri,
Ne annemim gözleri kaldı gözlerimde.
Bu şehre kan düştü o gün.
Şahmeranlar halaya durdu meydanda,
Yitik bir baş kaldırışın destansı türküsüydük belki de.
özlemlerimiz vardı işte,
Hem sıladan, hem gurbetten yana...
Bir memleket sevdası tutturmuş tüm azalarım.
Adın boyalı ellerimle yazılırken duvarlara.
Gözlerime düşen, bir eylül uzantısıydı ansızın.
Sürüldüm kırlangıçların göçebe ikliminde.
Ve küskün bırakıldım matematiğin on ikisine...

Seni Yazamadım;
Bu şehre kan düştü o gün.
İri tekerli panzerler kuşatırken gençliğimi.
Bileklerimde hasretin bileziği vardı...Hatırla.
Güze denk geldi işte tefavuk bu...Bağışla...
Oysa memleket tadında bir bahar sunacaktım sana,
Ellerimde kırmızıları baharın, ellerim gül rengine aşina.
Dişliler mi bozuk?
Yoksa çark, etmedi mi bu düzen?
Anlayamadım neydi be anne, belimizi büken...?

Seni Yazamadım;
Bu şehre kan düştü o gün.
İri çınarlar devrildi ardın sıra.
Ve titriyordu her yanım, bakarken bir boşluğa...
Hücum borusu çalarken ömrümün marşını,
Sıradağlar devrildi “off”larımda.
Hayat dediğin şey ne ki anne,
Asılmak değil miydi daha on dokuzunda?
Ve giderken türküler söylemek değil mi dar ağaçlarına.
Kaç zemheri küskün kaldı dersin anne,
Kaç bahar geldi geçti benden habersiz,
Biliyor musun?
Bir mektubun kaldı sol cebimde; oda tertemiz.

Seni Yazamadım;
Bu şehre kan düştü o gün.
Hazerfan Çelebi’ler kanatsız uçtu,
Martılar çaldı ekmeğimizi.
Sonra martılar kan kustu...
Alaca bakışlarıyla böldüler hülyalarımızı,
Oysa memleket denilen nazlı gelinle, süslemiştik rüyalarımızı.
Kisrâ saraylarından geldi yılanlar.
Ve içimizden doğmuştu, başı ezilesi çıyanlar.
Fareli köyün kavalcısı ben değildim oysa.
Ben değildim ak zülüfe şiirler yazan o adam.
Kör bir kurşundu işte,
aha tam şurama saplanan...

Seni Yazamadım;
Bu şehre kan düştü o gün.
Dalında kurudu yediverenler.
Ve hiç söylenmemek üzere,
Parmaklıklar ardına saklandı türküler...
Bir şimendiferin, sıralı odasında,
Üst üste atılmış kanlı et yığınlarıydılar.
Ve toplu mancınıklarda ateşe yollanmıştıl,
İbrahim’vari aslanlar...
Söylene
Nârı zulüm olanın ateşi yakar mı İbrahim’i?
Ve üflemekle söner mi asrın perdesiz güneşi?

Bu şiir toplam 578 kez okundu.
10.05.2008 19:20:40

• Yorumlar
• Yorum Yaz