metin imer (kratos)

TRAGEDYA

Bu kış beraber üşüyeceğiz
Kirpiklerimize bahar oturmayacak
Güneş girmedi epey odamıza
Mor gülüşleri de vurmadı rakı kadehimize

Yardan aşağı kendimden düşüyorum
Tragedya, yoksul bir kentin varoşuna iner
Aç çelimsiz,
Yerçekimsiz
Bir ırmak vazgeçti kente akmaktan
Bir dağ da küstü gölgesini çekti

Çıkardım medeniyet giysilerimi
Girdim doğanın hakimiyetine
Tepeden ışıdım insanlığa
Bir sana baktım birde sınırlı yok oluşuna
Ağaçlar ışıltılı maviler içersinde suskun
Açamadı yapraklarını ama
Yumdu gözlerini ölüme memnun
Geceye sardı köklerini
Bir baykuş yalnızlığıma ortak oldu
Ağaç kurudu
Tarla buruştu
Toprak çatladı susuz
Ben hala dağın doruğunda
Eriyen insanlara bakıyorum

Bu şiir toplam 684 kez okundu.
10.05.2008 21:46:22

• Yorumlar
• Yorum Yaz