melike çankaya (meloş)

Hoca Dedem

Hoca Efendi derlerdi dedeme
Başında takkesi,masmavi gözleri,kel kafası beyaz elbiseleri,çarpık bacakları up uzun boyuylla Hoca dedemdi benim
hep güleçti yüzü
her ay başı kutuyla sakız alırdı
gördüğü her çocuğa sakız verirdi
bana günde kaç sakız verirdi
ben kaç sakız yutardım
hatırlayamıyorum bile
sakızlardan çıkan renkli yapıştırmalar olurdu
bahçemizdeki küçük evin kapısına yapıştırırdım
ramazan da horoz şekerleri alırdı
en sağlam şekeri seçmeye yarışırdık
sabahlarıda simit fırınından simit alır gelir
camımızı tıklar simiti uzatır gülümserdi
biliyormusun hoca dedem
şimdi yediğim hiç bir simitin tadı
senin aldığın simitler kadar lezzetli değil!!!
namaz kılardı
sırtına biner,beraber eğilirdik secdeye
kızardı babaannem,ayıp günah diye
ama hoca dedem hiç kızmazdı
gülümserdi
bazen yanına gider
gözlerini kocaman açmasını isterdim
masmavi gözlerine bakmak için
şimdi en çok o mutlulukla parıldayan
çakır gözlerini hatırlıyorum
sonra takkesini çıkarırdım ,kel kafasına gülerdim
o da gülerdi,yine kızmazdı.
o benim hoca dedemdi!!!
bir gün sabah okula giderken
üst kata dedemlere çıkmıştım
dedemi sormuştum
namaz kılıyor demişti halam
girmemiştim içeri
okula gittim
ama içimde tarif edilemez bir duygu vardı
sela sesi duymuştum yandaki camiden
ama hoca kimin adını okumuştu
hiç dikkat etmemiştim
zaten hep ürpertirdi beni sela sesleri
o gün de ürpermiştim
zil çalmıştı
okul dağılmıştı
etraf çok kalabalıktı
bakkal amca beni yanına çağırdı
şu camideki kalabalığı görüyormusun
Hoca deden öldü demişti
inanmak kabullenmek istememiştim
ağlamaya başlamıştım
mahallede sesim yankılanıyordu
hoca dedem ölemezdi.....
bana yine o almalıydı
horoz şekeri,simit
yine o vermeliydi sakız,
onun gözlerine bakmalı ,
yine onun sırtına binmeliydim.
koştum eve
teyzem mahallede yankılanan
sesimi duymuş olacak ki
beni almaya gelmişti
kucaklayarak dedemlere götürmüştü beni
kapı ayakkabılarla doluydu
ağlama sesleri geliyordu odadan
ev hiç görmediğim kadar kalabalıktı
içeri girdim
babaanneme sarıldım
yalan söylüyorlar değil mi babaanne
hoca dedem ölmedi
diye haykırdım hıçkırıklar içinde
oysaki doğruydu
gerçekti
hoca dedem ölmüştü...
çakır gözlü hoca dedem
ölmüştü..
o günden sonra
uzun bir müddet
dede kelimesini duyunca dayanamıyor ağlıyordum
tutamıyordum kendimi
ve bugün
diğer dedeme sarılıp yalvarırken,Allahıma,
bizden geç almasını dilerken ,
hoca dedem geldi aklıma
meğer ne kadar da çok özlemişim..

HOCA DEDEM REFİK ÇANKAYA YA itafen

Bu şiir toplam 522 kez okundu.
12.05.2008 18:29:25

• Yorumlar
• Yorum Yaz