Seren Barlas (serence)

NEFESSİZ KALDIM

Sona yaklaştığımızı hissettiren anlarımızı,
Unutamıyorum.
Gözlerimizin sesi yankılanıyordu, aşkımızda.
Bunun seni boğduğunu hissettikçe,
Öfkeme kapılıp,
Acı çekmene aldırmıyor
İzin veriyordum,
Bakışlarımızın konuşmasına.
Beraber haykırıyorduk,
İçimizde kalanları..
Bu kez, ben de susmak istemedim.
Belki susmayı becerebilseydim,
Devam edecektik kaldığımız yerden..
“Çürümeye yüz tutmuş bir aşkın,
küf kokularından bir mevsim çıkarmaya çalışırsan böyle olur..
Ne söylenebilir ki sana?
İçindeki örümcek ağlarından kurtulduğun zaman görüşelim,
mümkünse..”
Seninle tartışmak,
Kendimle yüzleşmek ile aynı duyguymuş..
İkisinde de kendimi suçluyorum.
Meğer insan, kendine sadece 3 sn. kızabiliyor,
Kendisinden 2 cm uzak kalabiliyormuş…
Zaruri alış-veriş bizimkisi..
Sen bir tutam sevgi alıyorsun benden,
Ben bir kucak dolusu öfke..
Yanlış giden bir şeyler var..
Neresindeyiz aşkın, sevginin…
Nedir bu öfke?
Nedir bu acele nefrete?
Soframızdakiler bize yetmiyor mu?
Sen de haklısın yarım yürek..
Güzellikler için, çirkinliklerle de boğuşmalıyız..
Evet..Evet ama…..!
Neden ?
Neden, bu boğuşmada, toprak ile bütünleşen hep ben oluyorum.
Neden, seni kıramayacağımı bile bile üstüme geliyorsun ?!
Gururu kalkan etmişim,
İşlemiyor darbelerin.
Kendinle hesaplaşmayı öğren..
Öfkemizin faturasını,
sevgimize kesmek bana düşmez..
…..
Yine nefessiz kaldım..
İçimdeyken büyüdükçe büyüyor sevgin…
İçimde öyle temizsin ki..
Öyle güzel,
Öyle iyi..
Ama ne çare!?
Yine nefessiz kaldım.. !

Bu şiir toplam 991 kez okundu.
17.05.2008 17:00:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz