ezgi ceren çelen

VAZGEÇMEYECEĞİM

yazılmalı ki silinip gitmesin, ne söylenmeliki unutulup bitmesin. sessizlikle bağlayan bir hikaye bu. eğer başladığı gibi bitecekse sonu yaşanan her ne varsa sil gitsin. hayallerde gerçek gibi yaşarken seni, umutlarda bitti bir zaman sevgilerde...
Seni seviyorum; çünkü ne zaman şiir okusam mısralarından sen akıyorsun, gözlerimden yaşlar süzülüp remine damlıyor, sessizlik sararıyor içimde, susuyorum. tam buldum dediğin anda kaybetmek nedir bilir misin? atılmışlığı hissettiğin oldu mu? hayaliyle yaşamayı ezberledin mi? delicesine sevdiğin ama onun seni sevmediğini öğrendiğin o anı hiç yaşadın mı? onun eksik yanlarını bile sevebildin mi? terkedilince ilk defa görüyormuş gibi baktın mı? elvedasız ayrılıklar acıttı mı içini? göz kapaklarına inat, uyumadığın oldu mu gecelrce? sadece mum ışığının aydınlattığı odanda onu düşündüğün oldu mu saatlerce? ellerin onsuz kaldığında üşüdün mü? duyuyorum susuyorsun, susuyorsun, tıpkı o zamanki gibi söylemiyorsun.
Seni seviyorum; çünkü hergün biraz daha tükenirken herşey, benliğim sessizce inliyor ben susuyorum. bir an elinden tutuyorum, biran sonrada belkide tamamen elimden kayıp gitmiş oluyorsun anlayamıyorum.yine sensiz kalıyor kollarım, yine ıslanıyor gözlerim.yaşamam için tek nedenimdin sen benim fakat binlerce sebep vardı benim seni sevmem için
Seni seviyorum; çünkü yaşanacak bütün imkansızlıklarda sen varsın. bir yerlerim acıyor durmaksızın. sessizliğin çok şey söylesede bazen susmanda incitir beni. bilirim belkide en iyi ben bilirim ki susmasını bilmek bildiğini söylemekten daha zor. bir uçurum gibi derinleşen sessizlik bizi birbirimizden ayırdı bile. yenildik dostluğumuza, zamana, yalnızlığa yenildik işte! sinsice sardı sessizlik böyle birdenbire ansızın... ve ben hala unutmama gerektiğini söyleyenlere inanamıyorum! hissettiklerimi söylemektense dost kalmayı seni sensiz yaşamaktansa susmayı tercih ederim. senin beni sevme fikri bile beni mutlu edebilecek kadar güzel ve asil.
Seni seviyorum; çünkü sen benim siyah beyaz dünyamı renklendiren o çok az şeyden birisin. sensiz her andan korktum korkuyorum. alıp gitme ellerini, alıp gitme gülüşlerimi götürme düşlerimi. sen benden gittin gideli öyle bıktım ki sensiz kendimden.
Seni seviyorum; çünkü hala bişeyler var vazgeçemediğim. ben herkes için şiir yazmazdım bu hep tuhaf gelmişti. fakat şimdi senin için bişeyler yazmamak tuhaf geliyor bu; yıllar sürecek ve hiç dinmeyecekmiş gibi düşünürken görüyorum kianlamını yitiren bişeyler var aramızda.
Seni seviyorum; çünkü tam herşeyden vazgeçmiştim ki karanlığımın perdesini yırttı ellerin. ama yine direndik sessizliğe. hala konuşulmadan kalan öyle çok şey var ki sustuğun yerde bişeyler kırılıyor, nasıl söyleyeceğini sende bilmiyorsun besbelli. susman gerekiyor diye susuyorsun belkide, sevgimiz için. kalbim sendeyken her adımda,aklım sendeyken her dakika unutmadım. unutmadım işte vazgeçmeyeceim senden asla......

Bu şiir toplam 1.053 kez okundu.
21.12.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı