önal duymaz

ÖLÜME YAKIN YÜRÜYORSUN

Ölüme yakın yürüyorsun
Anlamak zor
Derdinden mi, cesaretinden mi?
Ölüme yakın yürüyorsun biliyorum
Ölümün soğuk soluğu ta yanı başında
Sende farkındasın susuyorsun
Arayışlar içindesin
Hayatım diyorsun, hızlı geçsin
Ölümün sonrasına meraklısın
Bu yüzdensin ölümün peşinde
Kavak ağcının yaprağı gibi
Narin tutulmuşsun yaşam dalına
Kopup biran önce
Gün geçirme gayretinde
Sende biliyorsun ki
Ölüm
kapına geldiğinde
Ne kapını çalacak
Ne de sana acıyacak
Bir yıldırım düşercesine
Her şey ansızın olacak

Bazen seni
O kadar görüyorum ki neşeli
İşte o zaman anlıyorum
Yüreğin
Yüreğin öyle çok kederli
Toz pembeymiş gibi gelen dünyan
Yanıltıcı aslında
Acı dalgalarıyla boğuşan yüreğinle
Gülüyorsun neşeli
Nereye varacak bu son
Oysa ben biliyorum ki sen
Ölüme yakın yürüyorsun

Ölümün soğuk soluğunu hissederek
Aldatmacalarla doldu yüreğin
Yapmacık tavırlar
Alet olur sana insanlar
Yapamıyorum
Çaresiz hissediyorum kendimi
Olamıyorum işte diğerleri gibi
Ölüme yakın yürüyorsun güzelim
Ben bunu biliyorken
Nasıl dayanır
yanıltıcılığa yüreğim

Ölüme yakın yürüyorsun biliyorum
Ama unutma güzelim ben de varım
Sen ne kadar yakınsan
Ben de o kadar yakınım
Ben sana, sen ölüme yakın


28.05.2006

Bu şiir toplam 518 kez okundu.
25.12.2006

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı