osman tek (neclam)

garibim ve bitmiş son

saat sekizyirmibeş
karşıdan geliyor bir garip
önce taa gözünün içinde
sonra ruhunun derinliklerinde
hissettim sevgi fukarası kendimi
bir oradan bir buradan
başladım konuşmaya
tanımadan açtım
içimdeki karanlık odaları
ve korkmadan girdi
saçma karanlık dünyama
o an bitmişti
o benim küçük garibim
ayrıldım garibimden
benligimde ayrılmamak üzere

garibime inandım
ve beklemeye başladım
mevsim yaz
göç etmiş olamaz dedim
geçen günler bir yana
her sanisesi bir ölüm
umut biletini bir gece aldı
trenine bindi
el sallamadan gitti

garibim herhalde beyenmedi beni
farketmez alışkın
bu gönül dedim
teselli kandırdım kendimi

asla koşmam arkasından
var benim bir gururum
karanlık geceler tek dostum

ve bitmişti
ta ki o gün

umutsuzlugu kokladıgım
bir sabah
hastanedeki insanlarda
kendime bakıyordum
bir ses duydum sanırım arkamdan
bakarken bakakaldım
kalbimde bir unutulmuş
sanki hortladı
önce konuşamadım
ve sustum

yeniden başladı kaldıgı yerden
kontrol etmek için
aşka inanmam dedim
ve en son neden dedim
cevap vermeden gittin

garibime inandım yine
cevabını bekledim
verecek diye
o her kuşa benzemez
göç etmez dedim
balkonlarda görmek için bekledim
gecelerde bekledim
bekledim bekledim
ve bekledim

umudu bekledigim istasyona
umut durmadan
hızla geçti gitti
gine bir gece
saat üçkırkbeş

bak bir
gece daha
ama üzgünüm
senin için
son gece
neyse

saat gece üç ellialtı
seni gönlüme degil
bu yazacagım şiire gömdüm
okudukça belki
hatırlarım

ve bitti
saat gece dörtyirmialtı
yatmam gerek
birazdan yeni bir gün başlayacak

Bu şiir toplam 643 kez okundu.
25.05.2008 04:33:01

• Yorumlar
• Yorum Yaz