Ümit Yaşar Oğuzcan

Karanlık Aman Vermiyor

aman vermez karanlıklar içindesin
hangi perdeyi aralasan gece
hangi kapıyı çalsan çaresizlik
gel de inancını kaybetme tanrıya
deli divane olma gel de

nereye baksan o zifir karanlık
bir meşale gibi yanar yüreğinde
taştan bir kalabalık bütün insanlar
gel de yüceliğine inanma kaderin
durup durup ağlama gel de

hani o delicesine sevdiklerin
hani o dostlar, sevgililer nerde
nerde o çocukluk yılları, gençlik hayalleri
gel de çekinmeden bak aynalara
boşa giden ömrüne yanma gel de

bir yoksulluk ki başında ağrı gibi
bir yoksulluk ki seninle beraber her yerde
üstelik viran olası hanede evladü ayal var
gel de akşamcıya çıkmasın adın
efkarlanıp efkarlanıp içme gel de

güvendiğin dağlara kar yağdı bütün
şimdi ne avuçta var, ne elde
o gülüşler, kahkahalar senin için değil
gel de inan güzelliğine bu dünyanın
bütün nimetlerinden vazgeçme gel de

insanları sevdin de ne oldu
yüreğin aşka düştü, başın derde
gel de bu şehirde dur artık
başını alıp kaçma gel de.

Bu şiir toplam 682 kez okundu.
22.12.2005

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı