Mehemet Akif Önder

Aşk

Aşk, sence ne diye sordular bana;
Maşuku çılgınca sevmektir, dedim.
Hayatı gönlünce yaşarken, hergün;
Maşukun peşinde, ölmektir, dedim.

Bazen Yunus gibi, yollara düşmek,
Mevlana misali dönmek ha, dönmek
Ahmed Yesevi’yi örnek alarak
Ölmeden mezara girmektir, dedim.

Gülerken ağlayıp, ağlarken gülmek
Sevdiği peşinde bir ömür vermek
Ardına bakmadan, ardını görmek
Yarını dün gibi, bilmektir dedim.

Aşk bir damla zehir,. Teneke tasta
İçenlerin hepsi oluyor hasta
Sevdanın hazzıyla boranda, kışta
Ateşler içinde, yanmaktır dedim.

Sırtına bindikçe hayatın yükü
Karşına çıkarsa zalimin teki
Sırtından vurursa sevdiğin kişi
Vazgeçip geriye dönmektir dedim.

Elini uzatıp, tutamadığın
Çiğneyip, çiğneyip yutamadığın
Unutmak isteyip unutmadığın
Ansızın karşında görmektir dedim.

Sonu bilinmeyen yollara düşmek
Maşukun peşinde dağları aşmak
Dereler misali çağlayıp taşmak
Goncalar misali açmaktır dedim.

Bu şiir toplam 615 kez okundu.
28.02.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı