kağan işçen (kaan_iscen)

E bu salonda yok artık boşluğu bakıyor gözlerimin nihayetine

E bu salonda yok artık boşluğu bakıyor gözlerimin nihayetine

E bu salonda yok artık boşluğu bakıyor gözlerimin nihayetine

alev aldım saçlarının yalazından
biliyorum yakınmak anlamsız
nefesini tut huysuzum
ışığıma hayat verenim
göğe dingin bakışım
inceldiği yerden kopsun kopacaksa
bu arsız fırtına
cehennem közüm

hiçbir sanıyı bile paylaşmamışken
nedir bu yetinmezlik
çocuksu aptallık
belki hiç paylaşılmamış bir umut
ince sesli çıplak
hele hele sensizliği düşündükçe
aklının kapısının eşiğinde nöbetçidir ağlamaklarım

ayrılığının uğultulu bir yanı var
kapını çalsam rüzgar alır savurur sesimi
bitmiştir gündüz düşü
saat 12 sularında ağlar her senfoni
anlarım bu salonda sen yoksun artık
gözlerimin nihayetine dolar boşluğun
boşluğun sopsoğuk bir uzay gibidir
yıldızları gözyaşlarım

saat 12 sularında ağlar her senfoni
sesin tozar gider
yok oluşun sarar çocuk kadar büyük dünyamı
hüzün kendini dev aynasında görür
başlar aramızdaki günübirlik sadelik
ayrılığın acısı unutkandır
ne gidişini bilir
ne bir daha hiç dönmeyeceğini
kucaklar her yanımı

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiir toplam 1.000 kez okundu.
2.07.2008 18:26:45

• Yorumlar
• Yorum Yaz