Ertuğrul Bayam

Kim Güldürecek Yüzümü?

Vazgeçtim sevdiğim
Seni böyle mutsuz gördükçe
Acılarına ortak olamadıkça
Gülmekten
Umut etmekten
Yaşamamaktan
İnan vazgeçtim


Karanlıklarda olmalıyım
Yürümeliyim Cam kırıklarında
İçimde ki bu hüznü
Haykırmalıyım yokluğuna
Aynalarda parçalamalıyım sevinçlerimi



Seni seviyorum
Bilemesem de senli vakitlerin güzelliğini
Sensizliğin acılarını çektikçe
Yarım kalmış aşkımızın
Tamamlanmamış hüznü düşüyor gözlerime
Üzülüpte bu halime
Ne olur bana gül deme

Sen öksüzlüğümün
Yetimliğimin
Çaresiz çocuksu yüreğimle
Annemin şefkatli bakışlarında gördüğüm
Yaşamak için nedenimsin
Eğer bir ömür yanımda olmayacaksan
Bana gülümse deme ne olur



Her sabah sensiz uyanıp
Kapılara bakıyorum
Her ayrılık şarkısında
İçime yakacak bakışlarını
Beni yaşama bağlayacak ellerini
Sarmalarını sımsıkı
Düşünüyor
Düşünüyor ağlayamıyorum



Boş ellerime
Ellerini alamasam da
Öpemesem de dudaklarından
Kokunu alamadan
Okşayamadan saçlarını
Toprak olsam da
Seviyorum
Seviyorum seni


Seni sevmemek gibi bir lüksüm olmadı hiç
Ben yokluğunda da sevdim seni
Düşlerimde çizdim güzelliğini
Beyaz bileklerini bulutlarda gördüm
Yağmur sonrası açan güneş gibi
Hep ışıl ışıldı gözlerin
Ve her hayata küsüşümde
Tebessümlerini anımsayarak
Mutlu oldum
Ama şimdi seni üzgün gördükçe
Vazgeçtim Gülmekten
Umut etmekten
Yaşamamaktan
İnan vazgeçtim


Beni uzak tutma kendinden
Sen uzaklaştıkça
Düşüyorum dipsiz kuyulara
Amaçsız gayesiz
Boş boş bakıyorum duvarlara
Sensizliğin odalarında
Bakışları arıyorum

Yaşamak nefes almak mı sadece?
Toprakta solmak mıdır ölmek?
Eğer sende gidersen bensizliğe
Canım bu hüzünlü yüzümü
Söyle Kim güldürecek?

20,07,2006

Avuçlarımda küçük bir el
Kollarımda büyük bir boşluk
Aynalarda gözyaşı
Duvarlarda hüzündür sensizlik

Bu şiir toplam 740 kez okundu.
18.03.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı